Η σειρήνα
Η σειρήνα
Τα μικρά αυτά κείμενα του Λαμπεντούζα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητα από τους κριτικούς. Εντούτοις, όχι μόνο δεν είναι κατώτερης αξίας από τον Γατόπαρδο, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κατά τα άλλα ισχνού αφηγηματικού έργου του, που θα ήταν σίγουρα πιο πλούσιο και πολύμορφο αν δεν είχε διακοπεί απότομα από το θάνατο.
Την άνοιξη του 1957, ο πρίγκηπας Lampedusa διανύει τους τελευταίους μήνες της ζωής του αναζητώντας εκδότη για τον Γατόπαρδο που πολύ σύντομα, ήδη όμως μετά το θάνατό του, έμελλε να τον καταξιώσει ως μία από τις σημαντικότερες μορφές της ιταλικής λογοτεχνίας του αιώνα μας. Έτσι έφθασε στο τέρμα της η γόνιμη τελευταία διετία της ζωής του, στη διάρκεια της οποίας ο εμβριθής μελετητής μεταμορφώθηκε σε πολυγράφο συγγραφέα. Την περίοδο εκείνη γράφτηκαν και τα τέσσερα διηγήματα που συνιστούν αυτή τη συλλογή. Όπως και το μυθιστόρημα, διακρίνονται για τη λεπτότητα του ύφους τους, τη διεισδυτική ειρωνεία, την επιμονή στη λεπτομέρεια και τη βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής, με αποκορύφωμα τη Σειρήνα, ένα παιχνίδι ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα, τη φαντασία και την ανάμνηση, το σαρκασμό και τον ερωτισμό.