Ο,τι χαρακτηρίζει τα ποιήματα της συλλογής, είναι ο φόβος της φθοράς, του θανάτου και των αδηφάγων λέξεων. Η απόλυτη ταύτιση της υπαρξιακής αγωνίας και της αγωνίας μπροστά στο μονίμως υποβόσκον «ανέκφραστο», που επιζητεί με κάθε τρόπο την άρθρωσή του, την έστω ημιτελή ακινητοποίησή του στο ποίημα. Οι άλλοτε θολές και άλλοτε διαυγείς εικόνες αυτής, της περασμένης και της μέλλουσας ζωής και οι λέξεις που ψάχνουν απεγνωσμένα τη στοίχιση και το νόημά τους στο πεδίο της ποίησης. Και, βέβαια, η προστατευτικά επικαλυπτική των πάντων, γνώριμη και από την προηγούμενη ποίηση της Δαράκη, πλην όμως τώρα λιτότερη και στο έπακρο καλλιεργημένη, συναισθηματική-μουσική διάχυση.

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, Ελευθεροτυπία