Πώς είναι η ζωή όταν η καθημερινότητα είναι συνώνυμη με το φόβο; Τι σημαίνει να μένεις ζωντανός ανάμεσα στους νεκρούς και τι ενοχές κουβαλούν οι επιζήσαντες των εξαφανίσεων; Πώς να φανταστεί κανείς το μέλλον σε μια πατρίδα στείρα; Μυθιστόρημα φιλοσοφικό και πολιτικό, Η κριτική των όπλων πραγματεύεται το τερατώδες ως μία από τις πιο βαθιές πτυχές της ανθρώπινης συνθήκης.
21 Οκτωβρίου 2002. Ο Πάμπλο Επστέιν, επιτυχημένο στέλεχος της οικογενειακής επιχείρησης και μαρξιστής ακαδημαϊκός δάσκαλος ταυτόχρονα, φτάνει στο γηροκομείο για να περάσει με τη μητέρα του την Ημέρα της Μητέρας. Θα μείνει κοντά της ώς το βράδυ, ώσπου εκείνη να αποκοιμηθεί. Και τότε θα τη σκοτώσει, όπως έχει αποφασίσει από καιρό. Με τον μακρύ του αποχαιρετισμό, ένα σκληρό μονόλογο που καταλαμβάνει ολόκληρο το μυθιστόρημα, ο Πάμπλο επιχειρεί να βάλει τέλος στην ασφυκτική σχέση που τους συνδέει όλη του τη ζωή. Καθώς όμως ξετυλίγεται η εσωτερική του αφήγηση, έρχεται στην επιφάνεια ένα δεύτερο επίπεδο, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών που δεν αφορά μόνο τη μητέρα του, αλλά επεκτείνεται στη μητέρα-πατρίδα, την παραδομένη στην οικονομική κρίση Αργεντινή, που βουλιάζει σαν τον Τιτανικό. Κοιτώντας προς τα πίσω, ο Πάμπλο ξαναζεί τον τρόμο της δεκαετίας του 1970, όταν από τη μια «ο ίλιγγος των πιθανοτήτων» ενός καρκίνου που καταβρόχθιζε το σώμα του και από την άλλη η σιδηρά στρατιωτική δικτατορία που εξαφάνιζε αδιάκριτα τους αντιφρονούντες τον βύθισαν στη νεύρωση.
