Ο Ρίχαρτ Σρούμπεκ, ένας Βερολινέζος βιβλιοπώλης στα τριάντα του, εισέρχεται σε μια καταστροφική περίοδο της ζωής του. Η Χάννα, τον έχει αφήσει και ο Ρίχαρτ δεν ξέρει γιατί. Εσωστρεφής, εγωιστής και τρομερά εξαρτημένος, είναι σίγουρος ότι εκείνη θα γυρίσει, ίσως και μόνο επειδή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν. Αφήνει τη δουλειά του και αποσύρεται σαν ερημίτης στο διαμέρισμά του, όπου παύει να πλένεται και να ξυρίζεται για βδομάδες, αντλώντας μια διεστραμμένη ευχαρίστηση από την ηρωική απελπισία του. Ταυτόχρονα αδειάζει τις ενοχές και τις ελπίδες του σε σημειώσεις, παρατηρήσεις και στοχασμούς που προορίζονται για τη Χάννα, έτσι που το γράψιμο γίνεται η μανία του και η πραγματική του αφιέρωση – μια αφήγηση στοιχειωμένη από τη φρίκη της ερωτικής απώλειας και τον εκτροχιασμό της συνείδησης.
Τίποτα πιο βασανιστικό απότι να μένεις μόνος σου με τη μιαν άκρη του διαλόγου. Ακούς τον εαυτό σου διαρκώς να μιλά μαζί της! Κάποτε διάβασα για την συνήθεια των Ινδιάνων Μοχάβ να συνεχίζουν να μιλούν ακόμα και όταν ο συνομιλητής έχει αποχαιρετίσει και απομακρυνθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με μένα. Οι Ινδιάνοι κι εγώ δεν τηρούμε τις συνηθισμένες αποστάσεις. Πιστεύουμε πως τα λόγια μας φτάνουν στον συνομιλητή, ακόμα κι όταν αυτός έχει πια χαθεί από τα μάτια μας.
