Διεθνώς και στην Ελλάδα σωρεία από μελέτες, αποφάσεις διεθνών οργανισμών, δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και τηλεοπτικές εικόνες επιδιώκουν να ορίσουν τους Τσιγγάνους ως «φυλή» με απολύτως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, να τους αποδώσουν μια «ουσία» οικουμενική, μια «ιστορική φύση» δική τους έξω και πέρα από κάθε άλλη ιστορία της ανθρωπότητας. Επιδιώκουν κοντολογίς να τους περιχαρακώσουν σε μια ταυτότητα εξωτική και κατά βάθος μειωτική, η οποία, όπως λένε αναπαράγεται αυτούσια επί αιώνες. Έτσι, ακολουθώντας μάλιστα το συρμό της πολυπολιτισμικότητας, αποσιωπάται η κοινωνική πραγματικότητα των Τσιγγάνων και συσκοτίζονται τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης τους.

Η μελέτη χρησιμοποιεί ποικίλα πραγματολογικά δεδομένα προκειμένου να αναδείξει και να ερμηνεύσει τις νοητικές και κοινωνικές δομές των ελλήνων Τσιγγάνων με κύριο οδηγό τις ποικίλες καθημερινές πρακτικές τους. Σε αυτά τα δεδομένα έχει ενσωματωθεί κριτικά ο λόγος των ίδιων των Τσιγγάνων για τον εαυτό τους και την θέση τους στην κοινωνία, λόγος ο οποίος διατυπώνεται σε πολλές συνεντεύξεις βιογραφικού τύπου.