Συχνά κοίταζα τους σκόρπιους μου στίχους, ακουμπισμένους σε παράταιρα χαρτάκια στις γωνιές του γραφείου μου. Άλλες στροφές αναπαύονταν χαμένες σε αρχεία με παραπλανητικά ονόματα στον υπολογιστή. Λέξεις. Μια ιδέα τις συνέδεε όλες: να τα εκδώσω; Παράξενο, οι ποιητές και οι πόρνες χρησιμοποιούν την ίδια λέξη για τη δουλειά τους.

Ο ναρκισσισμός με νίκησε για μια ακόμη φορά. Ξεδιάλεξα σαράντα ένα κουβάρια, ένα για κάθε χρόνο μου στον πλανήτη Γη. Αυτοί οι στίχοι είναι πλέον δικοί σου άγνωστε αναγνώστη. Σ’ ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας!