Προσηλώθηκα στο πρόσωπό της, στα μάτια της που κοιτούσαν ίσια μπροστά και πουθενά. Ασυναίσθητα πήγα να βγάλω από την τσάντα τη φωτογραφική μηχανή να τη φωτογραφήσω, αλλά έκανα τη σκέψη πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι αρκούμαι στη φωτογραφία της και ότι δεν θα την ξαναδώ.
Στις πρωτότυπες μικρές ιστορίες που απαρτίζουν το βιβλίο μια χαρακτηριστική στακάτη γραφή δίνει το ρυθμό, ενώ οι ιδέες παραμονεύουν ανατρεπτικά μέσα στο κείμενο. Πρόκειται για μια ατμοσφαιρική πεζογραφία όπου το διαρκές παιχνίδι με το όνειρο και το φως στήνει, ανάμεσα στην τρέχουσα πραγματικότητα και στην ποιητική φαντασία, έναν νέο κόσμο, παράδοξα οικείο στον ψυχισμό του αναγνώστη.
Το βιβλίο αυτό του Φαίδωνα Θεοφίλου, που εκδόθηκε ταυτόχρονα στη Γερμανία, περιέχει και ένα κείμενο του γερμανού μεταφραστή Κουρτ Μπρέμερ, που αναφέρεται στην Ελλάδα και στο έργο του συγγραφέα.
Στην πεζογραφία του Φαίδωνα Θεοφίλου είναι χαραγμένη η ποιητική του καταγωγή, που με την πυκνότητα του λόγου και την απλότητα καθορίζουν το ύφος του. Ο Θεοφίλου συλλαμβάνει την ιδέα των ερωτημάτων που όλους εμάς σήμερα μας ανησυχούν και μας δονούν και το κάνει αυτό μ’ ένα είδος μελαγχολικής τρυφερότητας. Παίζει με το όνειρο και το φως και δημιουργεί έναν κόσμο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Έναν κόσμο, που όμως είναι τελικά οικείος στον αναγνώστη. Διηγείται χαμηλόφωνα, χωρίς κηρύγματα, χωρίς ποτέ να υψώνει τη φωνή, αφήνοντας την αίσθηση πως μια ήρεμη δύναμη φωλιάζει στο έργο του.
KURT BREMER
Η πεζογραφία του Φαίδωνα Θεοφίλου [...] αποτελεί ένα παράθυρο προς ευρύτερους ορίζοντες. Είναι αλήθεια ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαφορετική μορφή διατύπωσης και ποιος ξέρει μήπως διαγράφονται κιόλας οι βηματισμοί μιας άλλης διηγηματικής έκφρασης και αρχιτεκτονικής.
ΜΗΤΣΟΣ ΤΣΙΑΜΗΣ
