Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί αντικείμενο συζήτησης σε διάφορους κύκλους της ζωής – πολιτικούς, επιστημονικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς. Από διαφορετικό οπτικό πρίσμα πολλοί από εμάς τοποθετούμαστε είτε υπέρ είτε κατά της παγκοσμιοποίησης. Συνήθως οι επιθέσεις κατά της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν σχέση με την οικονομία. Αντιθέτως, είναι κοινωνικές, ηθικές και, πάνω από όλα, πολιτιστικές. Συνοπτικά, το βασικό επιχείρημα έχει ως εξής: Η εξάλειψη των εθνικών συνόρων και η καθιέρωση ενός κόσμου με αλληλοσυνδεόμενες οικονομίες-αγορές θα αποτελέσουν θανάσιμο πλήγμα στις περιφερειακές και εθνικές κουλτούρες, στις παραδόσεις, στα ήθη, στα έθιμα και στους μύθους που συνθέτουν την πολιτιστική ταυτότητα της κάθε χώρας ή περιοχής.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΩΝΑΡΑΣ (από το Εισαγωγικό Σημείωμα του βιβλίου)

Κινδυνεύει αυτό που ορίζουμε ως «εθνική κουλτούρα» από την επικράτηση της Παγκοσμιοποίησης; Πρόκειται για ένα θέμα αιχμής, που απασχολεί ευρύτατες ομάδες του ελληνόφωνου κοινού. Πέρα από τους εμπλεκόμενους επιστημονικούς κλάδους (ιστορικοί, αρχαιολόγοι, ανθρωπολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι), ο διάλογος περί παγκοσμιοποίησης προσελκύει το ενδιαφέρον των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και των μη ειδικών. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι απαντήσεις σε τόσο ρευστά ζητήματα είναι δεδομένες ή εύκολο να δοθούν· ελπίζω όμως ότι τα κείμενα που ακολουθούν προσφέρουν ένα πρώτο δείγμα διαλόγου για ένα θέμα που, ενώ συζητείται συνεχώς, δεν προσεγγίζεται με την ψυχραιμία και την εγκυρότητα που απαιτείται. Κεντρική θέση στη διαμάχη, ως βασικά επιχειρήματα των αντικρουόμενων πλευρών, όσο και τελικά διακυβεύματα της ίδιας της διαμάχης αυτής, αποτελούν αφενός το παρελθόν, ως συλλογικό κτήμα και ιδεολογικό έρεισμα, και αφετέρου η μνήμη, ως συγκρουσιακός τόπος μεταξύ των «ιδιοκτητών» του παρελθόντος και των διεκδικητών του.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΛΑΝΤΖΟΣ (από τον Πρόλογο του βιβλίου)