Σ’ αυτό το ελεύθερο, αποσπασματικό κείμενο, η ατίθαση πένα του Ζωρζ Μουστακί διασταυρώνει και συνυφαίνει δύο βιογραφίες: τη δική του, από την Αλεξάνδρεια των παιδικών κι εφηβικών του χρόνων ώς το Παρίσι και τις Βρυξέλλες, όπου ξεκινάει τη μουσική σταδιοδρομία του, γνωρίζοντας τον Μπρασσένς και την Πιαφ, κι ώς τη Γερμανία, που αρχίζει να επισκέπτεται για συναυλίες στη δεκαετία του ’70 κι εκείνη του φίλου του τραγουδιστή Ζίγκφριντ Μεΐρ, Ρουμανοεβραίου από τη Φρανκφούρτη, που έζησε τα στρατόπεδα του Άουσβιτς και του Νταχάου και, χρόνια αργότερα, αποφασίζει να διηγηθεί για πρώτη φορά στον Μουστακί την εμπειρία του. Προκύπτει έτσι μια σχεδόν μουσική σύνθεση και αντίστιξη προσωπικών αφηγήσεων, με άξονα τα βιώματα και τις προεκτάσεις του Ολοκαυτώματος και το οδυνηρό παιχνίδι της λήθης και της μνήμης που στήνεται γύρω τους στη σύγχρονη ζωή.

Το κείμενο συνοδεύεται από ένα ιμπρεσιονιστικό αυτοβιογραφικό πορτρέτο του Ζωρζ Μουστακί, που αρχίζει έτσι: Επάγγελμα: Λυρικός καλλιτέχνης. Τόπος και έτος γεννήσεως: Αλεξάνδρεια 1934. Υπηκοότης: Ελληνική. Αμπελοφιλόσοφος. Διανοούμενος, έως και αριστερός. Παππούς. Ζωγράφος της Κυριακής (που ωστόσο ζωγραφίζει και τις άλλες μέρες). Περιστασιακός μηχανόβιος. Ταξιδιώτης...