Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Λέοναρντ Μλόντινοφ πήγε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας για να αναλάβει μια θέση μεταδιδακτορικού ερευνητή. Φοβούμενος μήπως δεν ήταν αρκετά έξυπνος για να βρίσκεται εκεί, παρά την πρωτοποριακή διδακτορική διατριβή που είχε υποστηρίξει, εκμυστηρεύτηκε τις ανασφάλειές του στον Ρίτσαρντ Φάυνμαν, τη δυσπρόσιτη, εικονοκλαστική ιδιοφυΐα του Caltech (Νόμπελ Φυσικής 1965). Έτσι ξεκίνησε μια πορεία αφύπνισης γι' αυτόν τον ανήσυχο νέο, μετέπειτα συγγραφέα του Star Trek, και μαζί ένας απολογισμός των τελευταίων χρόνων του μεγάλου φυσικού, της συνεργασίας και του ανταγωνισμού του με τον επίσης νομπελίστα Μάρεϋ Γκελ-Μαν, της συμβολής του στην πυρηνική φυσική, την κβαντική ηλεκτροδυναμική και τις απαρχές της θεωρίας των χορδών.

Μέσα από μια σειρά συναρπαστικές ανοιχτές συζητήσεις, ο Μλόντινοφ και ο Φάυνμαν εντρύφησαν σε θέματα σχετικά με τη φύση της επιστήμης, τη δημιουργικότητα, την αγάπη, τα μαθηματικά, την ευτυχία, τον Θεό, την τέχνη, τις απολαύσεις, τη φιλοδοξία. Καθώς βάθαινε η σχέση τους, οι συνομιλίες έπαιρναν όλο και πιο επείγοντα χαρακτήρα. Διότι, ενώ ο Μλόντινοφ ζητούσε καθοδήγηση, ο Φάυνμαν πολεμούσε με τον καρκίνο – και βρισκόταν αντιμέτωπος με το ίδιο του το τέλος.