Ο Ε.Μ. Φόρστερ, επιλέγοντας σοφά ορισμένες κρίσιμες ιστορικές στιγμές που έζησε η πόλη, μας δίνει, μέσα από την αφήγηση κάποιων φαινομενικά τυχαίων περιστατικών, την ατμόσφαιρά της, την πολυχρωμία της, την αίσθηση αυτής της εύθραυστης και μοναδικής ισορροπίας χάρη στην οποία συνυπήρξε γόνιμα η ποικιλία των φυλών, των εθνοτήτων, των γλωσσών και των θρησκειών που πάντα στέγαζε η Αλεξάνδρεια.

Στο «Φάρο» συγκεντρώνει μια σειρά από επεισόδια που αναφέρονται στο παρελθόν της πόλης ενώ στο «Φαρίσκο» περιγράφει το πρόσωπο που διαμόρφωσε η σύγχρονη πόλη από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι την εποχή που την περπάτησε ο Καβάφης, στον οποίο και αφιερώνει το τελευταίο του σχεδίασμα. Και όλα αυτά με έναν πλούτο γνώσεων και μια ιστορική ευαισθησία που σπάνια χαρακτηρίζουν τα λογοτεχνικά έργα, μ’ ένα χιούμορ και μια ανάλαφρη αφήγηση που λείπει από τις ιστορικές μελέτες.

Εύλογα ο Γ. Σεφέρης επισημαίνει τη διορατικότητα της ματιάς του, στο σύντομο κείμενό του Μόργκαν Φόρστερ: Ματιά από τον λοξό πύργο όπου παρουσιάζει την προσωπικότητα του Φόρστερ ως «μια από τις ελάχιστες εστίες του πνεύματος στην Ευρώπη».