Σαράντα τρία διηγήματα για τα παιδικά χρόνια, την οικογένεια και τη φιλία, για τη δυστυχία και τη φτώχεια, για την αγάπη, το μίσος και το μεγαλείο της ψυχής, για τη ζωή και τον θάνατο, αλλά και τον έρωτα, τον απλό, τον μεγάλο και τον ανεκπλήρωτο.
Διαποτισμένες με έντονο συναίσθημα και πινελιές χιούμορ, οι μικρές αυτές ιστορίες είναι σαν γλυκόπικρες αναμνήσεις που ταξιδεύουν στο χρόνο, στο χθες και στο σήμερα, και στα τοπία του χωριού και της πόλης.
«Δεν θέλω να γράφω για τα παλιά, για τα ξεχασμένα, για τα τωρινά θέλω. Είναι όμως αυτοί που έφυγαν και που αγαπήσαμε στα παιδικά μας χρόνια, κι έρχονται συχνά στον ύπνο και στον ξύπνιο μας και χτυπούν πορτοπαράθυρα. Κι όταν γράφω κάτι γι’ αυτούς, είναι σαν το πιάτο με το στάρι που διαβάστηκε το ψυχοσάββατο στον εσπερινό…» – Γιώργος Παπαθανασόπουλος
Το «Εξ αδιαθέτου» αποτελείται από 43 διηγήματα, ή μικρές αφηγήσεις, που περιτρέχουν θέματα όπως η παιδική ηλικία και αθωότητα, ο κρυφός έρωτας, οι αναμνήσεις, η ζωή και ο θάνατος. Αντλώντας τους ήρωές του από τους καθημερινούς ανθρώπους του χωριού και της πόλης, ο συγγραφέας περιγράφει μικρά περιστατικά, συνήθειες, έθιμα και ταμπού ή κουτσομπολιά, δημιουργώντας στο τέλος ένα πλήρες μωσαϊκό της κοινωνίας, και μάλιστα με τις πιο κρυφές, τις πιο ανομολόγητες πτυχές της. Οι αφηγήσεις του για διάφορους συγγενείς από το χωριό, για φίλους που έμειναν ή χάθηκαν, μιλώντας σχεδόν αποκλειστικά σε τόνο προσωπικό και εξομολογητικό, χτίζουν τελικά μια ατμόσφαιρα ζεστή, οικογενειακή, όπως εκείνη που υπάρχει όταν σου αφηγούνται μεγαλύτεροι ιστορίες και περιπέτειες από τα χρόνια τους.
γράφει ο Νίκος Σταϊκούλης, στίξη
