Εμείς δεν πυρπολήσαμε τα κτίρια της Ασφάλειας ούτε ρίξαμε απ’ τα βάθρα τα αγάλματα του δικτάτορα ούτε πέσαμε σε παραλήρημα χαράς τσαλαβουτώντας στα συντριβάνια. Εμάς όλα αυτά μας έφταναν με πιο αργό ρυθμό, τα γνωρίσαμε πιο ψηλαφητά, στάλα στάλα, με δισταγμούς και υπαναχωρήσεις, με την ίδια βραδύτητα προϊστορικής χελώνας με την οποία πέθανε επιτέλους ο στρατηγός Φράνκο, με τρομοκρατίες και διώξεις και εγκλήματα που δεν έπαψαν ποτέ, χωρίς σχεδόν να αλλάξουν ούτε τα πρόσωπα ούτε οι φωνές αυτών που κυβερνούσαν, χωρίς να έχουμε ποτέ τη χαρά να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή, να τα διαγράψουμε όλα και να ζήσουμε μια νέα εποχή: τη χαρά ή την πλάνη, το ίδιο είναι. Μία και μοναδική φορά στη ζωή μου κατείχα ένα μυστικό που ήταν στ’ αλήθεια πολύτιμο, που μπορούσε, όπως λένε, ν’ αλλάξει τον ρουν της ιστορίας της Ισπανίας, πράγμα που ήταν εν γνώσει μου, και ορκίστηκα ότι θα το κρατούσα και με έκαιγε σαν πυρωμένο σίδερο και δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Είναι αλήθεια ότι ο ρόλος μου στη συνωμοσία ήταν μηδαμινός και ότι δεν έφτασα στο σημείο να έρθω σε επαφή με κανέναν σχεδόν από τους συνωμότες, όπως επίσης είναι προφανές ότι η απόπειρα απέτυχε, τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν απαλείφει το γεγονός ότι έτρεχα πάνω-κάτω στη Μαδρίτη για να μεταφέρω μηνύματα, ούτε ότι διέτρεξα κάποια στιγμή τον κίνδυνο να με πιάσουν. Ούτε βέβαια οι αμφιβολίες που κι ο ίδιος τρέφω στη διάρκεια των τελευταίων δεκαεννέα χρόνων σχετικά μ’ εκείνη την περιπέτεια δεν κατορθώνουν να απαλύνουν την ανάμνηση του τρόμου που πέρασα τότε, και δεν σβήνουν την έξαψή μου ούτε τον ενθουσιασμό μου και το θαυμασμό που ένιωθα για τον άνθρωπο που μου είχε κάνει την τιμή να με συμπεριλάβει στους συνωμότες –εμένα, έναν πεινασμένο έφηβο, μοναχικό και κάπως μονομανή– και ο οποίος όχι μόνο με μύησε στα μυστήρια της παρανομίας αλλά και στις πολυτελείς απολαύσεις του ουίσκι, του αστακού και των νυχτερινών ταξί.