Η γεμάτη από τύψεις συνείδηση κάνει απόπειρες να επανορθώσει με νέες ιδέες τα τραύματα των οραμάτων που κάποτε την εξέθρεψαν. Παρ’ όλη την αισιοδοξία που ανατέλλει και πάλι από το ίδιο βουνό και φωτίζει τους ίδιους τόπους, παρ’ όλες τις καινούργιες ελπίδες, δεν μπορώ να ξεχάσω τον θλιβερό χορό του θανάτου των Ιδεών στο λυκόφως του μαρξισμού το 1989: όταν για πρώτη φορά βεβαιωθήκαμε πως, είτε αυτός από δικού του δεν είχε πραγματικότητα, είτε η πραγματικότητα δεν του επέτρεψε να υπάρχει.

Η άρνηση της σκέψης να αποδεχθεί τις εξουσίες της εκσυγχρονισμένης εποχής που ανέλαβαν να καθορίζουν τη συμπεριφορά μας, αποτέλεσε το ερέθισμα για μια νέα Πρόταση. Ανακαλύπτοντας την κοινωνική σημασία του φυσικού νόμου της Ανομοιότητας, αναγνωρίζουμε την πρόκληση της νέας Πρότασης και των προσανατολισμών της, αλλά χανόμαστε μέσα στη διασπορά των επιπτώσεών τους. Για να τις αποφύγω οδηγήθηκα να προτείνω εξαρχής τις έννοιες του Λόγου, της Ελευθερίας και της Αγοράς.