Ο μυστηριώδης κόσμος των αλχημιστών, που αναζητούσαν τη φιλοσοφική λίθο και το ελιξίριο της μακροζωίας, φαντάζει απόλυτα διαχωρισμένος από τις σύγχρονες επιστήμες. Είναι όμως έτσι; Με αφετηρία τον όρο «αλχημεία» –ένα αντιδάνειο από τη θαυμαστή Ανατολή, που μεταφράζεται ως «η χημεία»– το βιβλίο του Ολιβιέ Λαφόν μας οδηγεί σ’ ένα ταξίδι μέσα στους αιώνες: ξεκινώντας από τον Μιλήσιο φιλόσοφο που εντόπιζε την Αρχή στο νερό, περνώντας από τον Δημόκριτο, προπάτορα των ατομικών φυσικών, και από τον εκκεντρικό, αγενή και ιδιοφυή Παράκελσο, για να φτάσουμε τελικά στον επιστήμονα που θυμόμαστε από τον χημικό νόμο των Λαβουαζιέ-Λαπλάς των σχολικών μας χρόνων. Στη διαδρομή θα συναντήσουμε σπουδαίους φιλοσόφους, ερμητικούς μύστες, ιδιοφυείς ιατροχημικούς και διάσημους πλέον επιστήμονες της σύγχρονης εποχής.

Ποια νοοτροπία και ποια δόγματα έκαναν λοιπόν ορισμένους ανθρώπους να πιστέψουν ότι, χάρη σ’ ένα γυάλινο αυτό που σιγοψήνεται στον αθάνορα, θα μετέτρεπαν ευτελή μέταλλα σε χρυσό για να πετύχουν τον εξαγνισμό και τη μακροζωία; Κι αν οι ίδιοι απέτυχαν, μήπως έθεσαν τις βάσεις για την επιτυχία των διαδόχων τους, που ήρθαν εκ των υστέρων να τους δικαιώσουν – αν και με τρόπο τόσο διαφορετικό απ’ ό,τι θα φαντάζονταν εκείνοι;