Όλα στην Eλλάδα είναι «ζωντανά», επινοούνται κάθε στιγμή και ο αυτοσχεδιασμός εξακολουθεί να επικρατεί –ένα χρόνο πριν από τη νέα χιλιετία– των προγραμματικών κινήσεων.

Πού πάει λοιπόν η τόση ενεργητικότητα; Από ποιες προσδοκίες πηγάζει; Και γιατί δυσκολεύεται να δημιουργήσει κάτι σταθερό που να διαρκεί πέραν των όσων συμβαίνουν από σκηνή σε σκηνή, από μέρα σε μέρα;

Αυτά τα ερωτήματα με απασχολούσαν τότε, τα ίδια με απασχολούν και σήμερα, μ’ έναν τρόπο όμως διαφορετικό. Τότε πίστευα πως το να ξέρουν οι άνθρωποι να συμβιώνουν είναι κυρίως ζήτημα κοινωνικής οργάνωσης και ρυθμίσεων. Σήμερα, έχω την εντύπωση πως είναι θέμα τέχνης. Δεν είναι άγνωστη η τέχνη αυτή στη χώρα μας. Αναγκαστικά τη μαθαίνουμε κατά καιρούς για να τη λησμονήσουμε όμως κατόπιν και να την αναζητήσουμε ανήσυχοι ξανά. Στην προσπάθεια να την κρατήσουμε κοντά μας –και να μην είναι αυτό η φάση ενός ακόμη κύκλου– ανήκει και η μελέτη την οποία έχει στα χέρια του ο αναγνώστης.

Κεντρικό μέλημα του συγγραφέα είναι να διακρίνει τους όρους υπό τους οποίους αναπτύσσονται αφενός σχέσεις προστριβών μεταξύ ατόμων και ομάδων και αφετέρου σχέσεις συναναστροφών. Αλληλοαμφισβήτηση και προσωρινή αποδοχή, προκλήσεις και ανακωχές, δυσπιστία αλλά και πάθος συνομιλίας, είναι τα χαρακτηριστικά ενός πεδίου δοκιμασιών απ’ όπου όλοι περνάνε συνεχώς, ισχυροί ή αδύναμοι, επιφανείς ή αφανείς. Το τελικό ερώτημα το οποίο αναλαμβάνει να απαντήσει η μελέτη αυτή αφορά τη δημιουργικότητα. Τι τύχη έχει η δημιουργική προσπάθεια μέσα στην αδιάκοπη αυτή κοινωνική σύμπλεξη;