Χρειαζόταν μια έκδοση που να εκφράζει μια αισθητική, μια θεωρητική άποψη για τον κινηματογράφο σαν τέχνη. Πολλοί από τους συντάκτες της Revue du Cinéma συσπειρώθηκαν γύρω από τη φιγούρα του Αντρέ Μπαζέν και ίδρυσαν τα Cahiers du Cinéma για να καταγράψουν τις εμπειρίες ενός κινηματογράφου προσωπικού και ανανεωτικού όπως αυτός των Ουέλλες, Ροσσελλίνι, Ρενουάρ, Μπρεσσόν, για παράδειγμα [...]  διεκδικούσαν για ορισμένους σκηνοθέτες όπως ο Χίτσκοκ, ο Χωκς, ο Λανγκ, ο Ροσσελλίνι και πολλοί άλλοι ακόμα, τον χαρακτηρισμό τους ως δημιουργών. Αυτό τότε δεν ήταν καθόλου προφανές και η πολεμική που ξεσήκωσε ήταν πολύ μεγάλη. Ο σκηνοθέτης δεν λογαριαζόταν παρά σαν διεκπεραιωτής, ικανός να προσαρμοστεί στις συνθήκες των μεγάλων στούντιο, όπου ο παραγωγός και το κάθε κινηματογραφικό είδος ήταν καθοριστικά. Ο μοντερνισμός στο σινεμά προηγήθηκε της νουβέλ βαγκ. Τα Cahiers είχαν ήδη προωθήσει μια τελείως διαφορετική αντίληψη σχετικά με την αφήγηση, το ρυθμό, την έννοια του χρόνου, τις σχέσεις με τους ηθοποιούς – όπως, ας πούμε, οι ταινίες του Ντράγιερ ή του Ροσσελλίνι απέναντι στον κινηματογράφο-θέαμα. Η μεγάλη διαφορά σήμερα είναι πως ο κινηματογράφος έχει γίνει πια αποδεκτός σαν τέχνη, σαν πολιτιστικό γεγονός. Πριν είκοσι χρόνια αντιπροσώπευε μια λαϊκή διασκέδαση που δεν ζητούσε από το θεατή να σκεφτεί. Όταν τα Cahiers διεκδικούσαν την αναγνώριση του Χίτσκοκ για παράδειγμα, σαν δημιουργού, αυτό έμοιαζε με πρόκληση. Τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Δεν υπάρχει πλέον τέτοιου είδους πολεμική. Όμως το μέτριο σινεμά είναι ακόμα πιο μέτριο και το σινεμά των δημιουργών λιγότερο πλούσιο από αυτό της δεκαετίας του '60 [...] Τα Cahiers ήταν πάντοτε κοντά στις νέες τάσεις. Υπήρξαν άλλωστε σχολείο για τους περισσότερους σκηνοθέτες που, πριν γυρίσουν τις ταινίες τους –όπως ο Τρυφφώ– ή και μετά ακόμα –όπως ο Ρομέρ και ο Ριβέτ– ήταν κριτικοί στο περιοδικό.

SERGE TOUBIANA, διευθυντής σύνταξης των Cahiers du Cinéma