Ο Theodor W. Adorno γεννήθηκε το 1903 στη Φρανκφούρτη. Σπούδασε φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία και μουσικολογία στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, απ’ όπου έλαβε το διδακτορικό του. Πηγαίνοντας στη Βιέννη, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική με δασκάλους τον Alban Berg και τον Eduard Steuermann. Έγινε υφηγητής με μια διατριβή για τον Kίρκεγκωρ υπό την επίβλεψη του Paul Tillich. Το 1934, αφού του είχε απαγορευτεί η διδασκαλία, μετανάστευσε στην Αγγλία και άρχισε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1938 μετανάστευσε στις ΗΠΑ και εργάστηκε στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, του οποίου ήταν άτυπος συνεργάτης από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και το οποίο είχε ήδη μετεγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Συνεργάστηκε επίσης με τον Paul Lazarsfeld στο Princeton Radio Research Project. Το 1949 επέστρεψε στη Γερμανία και έγινε καθηγητής φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Διηύθυνε το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας, μαζί με τον Μαξ Χορκχάιμερ, τον οποίο διαδέχτηκε αργότερα στη θέση του διευθύνοντα προέδρου. Πέθανε το 1969 από έμφραγμα στην Ελβετία. Έργα του είναι: Kierkegaard. Konstruktion des Ästhetischen (1933), Dialektik der Aufklärung. Philosophische Fragmente (μαζί με τον Max Horkheimer, 1947), Philosophie der neuen Musik (1949), Minima Moralia. Reflexionen aus dem beschädigten Leben (1950), The Authoritarian Personality (μαζί με τους Else Frenkel-Brunswik, Daniel J. Levinson και R. Nevitt Sanford, 1950), Versuch über Wagner (1952), Prismen. Kulturkritik und Gesellschaft (1955), Zur Metakritik der Erkenntnistheorie. Studien über Husserl und die phänomenologischen Antinomien (1956), Dissonanzen. Musik in der verwalteten Welt (1956), Aspekte der Hegelschen Philosophie (1957), Noten zur Literatur I (1958), Klangfiguren. Musikalische Schriften I (1959), Mahler. Eine musikalische Physiognomie (1960), Noten zur Literatur II (1961), Einleitung in die Musiksoziologie. Zwölf theoretische Vorlesungen (1962), Sociologica II. Reden und Vorträge (μαζί με τον Max Horkheimer, 1962), Drei Studien zu Hegel (1963), Eingriffe. Neun kritische Modelle (1963), Der getreue Korrepetitor. Lehrschriften zur musikalischen Praxis (1963), Quasi una fantasia. Musikalische Schriften II (1963), Moments musicaux. Neu gedruckte Aufsätze 1928-1962 (1964), Jargon der Eigentlichkeit. Zur deutschen Ideologie (1964), Noten zur Literatur III (1965), Negative Dialektik (1966), Ohne Leitbild. Parva Aesthetica (1967), Berg. Der Meister des kleinsten Übergangs (1968), Impromptus. Zweite Folge neu gedruckter musikalischer Aufsätze (1968), Sechs kurze Orchesterstücke op. 4 <1929> (1968), Komposition für den Film (μαζί με τον Hanns Eisler, 1969), Stichworte. Kritische Modelle 2 (1969).

Ο Thomas Mann γεννήθηκε το 1875 στο Λίμπεκ της Γερμανίας. Γιος πλούσιου εμπόρου, φοίτησε σε αυστηρά σχολεία και μπήκε σε μια ασφαλιστική εταιρεία στο Μόναχο σε ηλικία δεκαεννιά χρονών. Εκεί έγραψε κρυφά το πρώτο του διήγημα, και λίγο αργότερα εγκατέλειψε τη θέση του για να σπουδάσει τέχνη και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Η ζωή του είχε πια αφιερωθεί στο γράψιμο. Το 1933 έφυγε για την Ελβετία, κι από κει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εγκαταστάθηκε, πρώτα στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσεϋ κι αργότερα στην Καλιφόρνια. Το 1952 ξαναγύρισε στην Ελβετία, όπου και πέθανε το 1955. Το 1929 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και το 1949 με το βραβείο Γκαίτε. Έργα του είναι: Vision. Prosa-Skizze (1893), Gefallen (1894), Der Wille zum Glück (1896), Enttäuschung (1896), Der Tod (1897), Der kleine Herr Friedemann (1897), Der Bajazzo (1897), Tobias Mindernickel (1898), Der Kleiderschrank (1898), Gerächt. Novellistische Studie (1898), Luischen (1900), Der Weg zum Friedhof (1900), Buddenbrooks. Verfall einer Familie (1901), Gladius Dei (1902), Tonio Kröger (1903), Tristan (1903), Die Hungernden (1903), Das Wunderkind (1903), Ein Glück (1904), Beim Propheten (1904), Schwere Stunde (1905), Fiorenza (1906), Versuch über das Theater (1907), Die Lösung der Judenfrage (1907), Anekdote (1908), Das Eisenbahnunglück (1909), Königliche Hoheit (1909), Wie Jappe und Do Escobar sich prügelten (1911), Der Tod in Venedig (1911), Friedrich und die große Koalition (1915), Herr und Hund. Ein Idyll (1918), Betrachtungen eines Unpolitischen (1918), Gesang vom Kindchen. Ein Idyll (1919), Wälsungenblut (1921), Zur jüdischen Frage (1921), Tristan und Isolde (1923), Goethe und Tolstoi (1923), Von deutscher Republik (1923), Der Zauberberg (1924), Über die Lehre Spenglers (1924), Unordnung und frühes Leid (1926), Theodor Fontane (1928), Freuds Stellung in der modernen Geistesgeschichte (1929), Deutsche Ansprache. Ein Appell an die Vernunft (1930), Mario und der Zauberer (1930), Goethe als Repräsentant des bürgerlichen Zeitalters (1932), Goethe und Tolstoi. Zum Problem der Humanität (1932), Joseph und seine Brüder, τετραλογία (1933-1943), Die Geschichten Goethes Laufbahn als Schriftsteller (1933), Leiden und Größe Richard Wagners (1933), Jaakobs (1933), Der junge Joseph (1934), Joseph in Ägypten (1936), Freud und die Zukunft (1936), Ein Briefwechsel (1937), Bruder Hitler (1938), Vom zukünftigen Sieg der Demokratie (1938), Schopenhauer (1938), Dieser Friede (1938), Achtung, Europa! (1938), Das Problem der Freiheit (1939), Lotte in Weimar (1939), Die vertauschten Köpfe. Eine indische Legende (1940), Deutsche Hörer! (1942), Joseph der Ernährer (1943), Das Gesetz (1944), Doktor Faustus (1947), Deutschland und die Deutschen (1947), Nietzsches Philosophie im Lichte unserer Erfahrung (1947), Goethe und die Demokratie (1949), Ansprache im Goethejahr (1949), Michelangelo in seinen Dichtungen (1950), Der Erwählte (1951), Gerhart Hauptmann (1952), Die Betrogene (1953), Der Künstler und die Gesellschaft (1953), Versuch über Tschechow (1954), Luthers Hochzeit (1954), Versuch über Schiller (1955).