Η υλοποίηση του Μνημονίου ωθεί την Ελλάδα σε διαδικασία δομικού μετασχηματισμού προς ένα laissez faire μοντέλο ασταθούς χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού με μικρό κράτος, συρρικνωμένο και αποδυναμωμένο σύστημα παραγωγής, πολύ υψηλή ανεργία, πολύ χαμηλούς μισθούς και χαμηλό βιοτικό επίπεδο για την πλειονότητα των μισθωτών, συνταξιούχων και αυτοαπασχολούμενων.

Η ανάλυση δείχνει ότι χρειάζεται να μειωθεί αμέσως το υψηλό νομισματικό ρίσκο που δημιουργεί ο εγκλωβισμός της Ελλάδας στη διαδικασία χρέους-αποπληθωρισμού και η χώρα να προχωρήσει σε διαδικασία ανασυγκρότησης του τεχνικού-παραγωγικού προτύπου της. Το τελευταίο έχει ζωτική σημασία για την επίτευξη σταθερής και βιώσιμης χρηματοπιστωτικής δομής,  τη μείωση του πιστωτικού ρίσκου και τη φερέγγυα και ασφαλή αύξηση των περιθωρίων νέου δημόσιου δανεισμού. Μείζων προϋπόθεση για την ανάπτυξη και υλοποίηση μιας αναπτυξιακής στρατηγικής εξόδου της Ελλάδας από την κρίση χρέους είναι η άσκηση οικονομικής πολιτικής που να στηρίζεται σε ρεαλιστική οικονομική θεωρία και όχι στα αφηρημένα και ανιστόρητα μοντέλα της συμβατικής οικονομικής σκέψης.