Λοιπόν, εκείνο το κοκκαλιάρικο άσχημο πλασματάκι, που καλά καλά δεν πιανότανε για άνθρωπος, είναι αυτή η ψηλόλιγνη κοπέλα, με τα όμορφα άσπρα χέρια, τα πανέξυπνα λαδιά μάτια, τα μεταξένια σγουρά μαλλιά, αυτό το πλάσμα που με αναστάτωσε, είναι εκείνο το τζαναμπέτικο και ασυμπάθηστο παιδί; Το αγκάθι του αγρού, που με την ανατολή του ήλιου έσκασε ένα απίθανα πανέμορφο ευωδιαστό λουλούδι; Ένα πρωινό ξύπνησε το σκουλήκι κι έγινε πεταλούδα με έξυπνες κεραίες, ζωηρή, ξένοιαστη, ευτυχισμένη στο περιβόλι του Μαγιού;