Όπως αρμόζει σε δύο κλάδους, κανένας από τους οποίους δεν είναι σαφώς καθορισμένος ενώ και οι δύο απευθύνονται στο σύνολο της ανθρώπινης ζωής και σκέψης, η ανθρωπολογία και η φιλοσοφία τρέφουν ουκ ολίγη αμοιβαία καχυποψία. Το άγχος που απορρέει από το συνδυασμό μιας διάχυτης και ετερόκλητης ακαδημαϊκής ταυτότητας με τη φιλοδοξία να συνδέσουν περίπου το καθετί με καθετί άλλο και να φτάσουν έτσι στη ρίζα των πραγμάτων αφήνει και τις δύο αβέβαιες για το τι θα έπρεπε να κάνει καθεμιά. Το ζήτημα δεν είναι ότι αλληλεπικαλύπτονται τα σύνορά τους, είναι ότι δεν έχουν σύνορα που θα μπορούσε να χαράξει κανείς με κάποια ασφάλεια‧ δεν είναι ότι αποκλίνουν τα ενδιαφέροντά τους, είναι ότι τίποτα, όπως φαίνεται, δεν είναι ξένο για καμιά τους.

[Από τον πρόλογο του συγγραφέα]