ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

Μου ανήκει το χθες. Σαν ψαλμός.

Σαν δικαίωμα.

Το σήμερα αργεί να πιάσει ιστό. Γεννιέται αβοήθητο.

Δεν βρίσκει τα χρώματα στο συρτάρι

μαλώνει με τα παιδιά στην αυλή

χάνεται σε μια παρένθεση.

Από αυτή μπαίνω συχνά στο χθες

που μεγαλώνει στις σκιές των επίπλων.

Αύριο θα φαίνεται πιο πολύ

κάτω απ’ το λινό σου σώμα.

Σαν απόδραση.

Μου ανήκει το χθες, σαν εκδρομή. Σαν προσκύνημα.

Μα δεν του ανήκω.