Ο τόμος περιλαμβάνει τρία κλασικά ανθρωπολογικά κείμενα που εμπνέονται από το φεμινισμό και διερευνούν τις κοινωνικές και πολιτισμικές παραμέτρους του γυναικείου ζητήματος, με αφετηρία ορισμένα κεντρικά ερωτήματα: Είναι το θηλυκό για το αρσενικό ό,τι η φύση για τον πολιτισμό; Είναι οι σχέσεις των φύλων παντού και πάντοτε άνισες; Πίσω από την πολιτισμική ποικιλομορφία των διαφόρων κοινωνιών μπορούν άραγε να αναγνωριστούν τέτοια οικουμενικά μοτίβα, που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις ανδρών και γυναικών ή τις νοητικές παραστάσεις των φύλων; Οι απαντήσεις των συγγραφέων είναι εξαιρετικά πρωτότυπες και συνιστούν μεταξύ τους μια ενιαία προβληματική που διαδοχικά μετασχηματίζεται.

Η Όρτνερ υποστηρίζει ότι οι γυναίκες σε όλες τις κοινωνίες και τις εποχές διαμεσολαβούν τη σχέση φύσης και πολιτισμού και συμβολίζουν αυτό από το οποίο ο πολιτισμός οριοθετείται και θεωρείται ανώτερος. Η Στράθερν αμφισβητεί τη στρουκτουραλιστική άποψη ότι η διχοτομία αρσενικό-θηλυκό αντιστοιχεί στη διάκριση πολιτισμός-φύση. Τέλος η Ροζάλντο υπογραμμίζει ότι το φύλο προσδιορίζεται πάντα από τα συμφραζόμενά του και συγκροτείται μέσα από τη διαπλοκή του με άλλες κοινωνικές σχέσεις και κατηγορίες.

Στην εκτενή εισαγωγή η επιμελήτρια δείχνει ότι η διαπλοκή της φεμινιστικής προβληματικής με την ανθρωπολογική οπτική αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες όψεις της ανθρωπολογικής ενασχόλησης με τα φύλα κατά την τελευταία δεκαπενταετία.