Συνήθως, δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ για ν’ αποφασίσεις αν κάποιος είναι όμορφος ή άσχημος‧ είναι κάτι που το ξέρεις χωρίς να χρειάζεται να το διατυπώσεις και το κλειδί των μυστηρίων ενός ανθρώπου δεν βρίσκεται εκεί. Η εμφάνιση δεν είναι ποτέ παρά άλλο ένα αίνιγμα, και όχι το πιο ακανθώδες.

Η περίπτωση της Κρίστι ήταν ιδιαίτερη. Αν και είχε ένα υπέροχο σώμα, για το πρόσωπό της ήταν αδύνατο να αποφανθείς. Στην αρχή, επιβαλλόταν με τόσο περίλαμπρο τρόπο που έσβηνε κάθε ίχνος αμφιβολίας: ήταν οπωσδήποτε η πιο ωραία σ’ αυτό τον κόσμο, γιατί στα μάτια της άστραφταν χίλιες λάμψεις, γιατί το χαμόγελό της θάμπωνε, γιατί ακτινοβολούσε ένα αδιανόητο φως, γιατί ολόκληρη η ανθρωπότητα ήταν ερωτευμένη μαζί της. Όταν ένα πλάσμα φτάνει σε τέτοιο βαθμό γοητείας, κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πως δεν είναι ωραίο.
Εκτός από μένα τώρα. Μόνη εγώ μεταξύ των ομοίων μου είχα δικαίωμα σ’ ένα μυστικό που η Κρίστι, εν αγνοία της, μου αποκάλυπτε κάθε μέρα: το πρόσωπο της Αντίχριστης.

Μόνο η Αμελί Νοτόμπ θα μπορούσε να φέρει εις πέρας αυτή την αναμέτρηση μέχρι τελικής πτώσεως ανάμεσα σ’ ένα άγουρο, συνεσταλμένο, μοναχικό κορίτσι, που νιώθει άβολα μέσα στο ίδιο του το σώμα, και στην πιο ωραία και δημοφιλή κοπέλα της σχολής, που γίνεται η καλύτερη φίλη και μαζί ο δήμιός της.