Κανένας δεν λέει την αρρώστια με τ’ όνομά της! Η λέξη καρκίνος είναι απαγορευμένη. Όχι για μένα. Τι ταμπού είναι αυτό! Διεθνές ταμπού. Λες αυτή τη λέξη και πέφτει μια σιωπή. Μια παγωμάρα. Λες και είπες κι εγώ δεν ξέρω ποια βρισιά. Κάπου-κάπου ένα βλέμμα ζωντανεύει και σε κοιτάει έντονα. Χωρίς κουβέντα. Έχει κάποιον δικό του άρρωστο; Είναι ο ίδιος; Σωπαίνουν.

Γιατί αυτό το βιβλίο; Γιατί ο καρκίνος παραμένει ακόμα ταμπού. Γιατί –δυστυχώς– όλο και πιο πολλές γυναίκες αναπτύσσουν καρκίνο του μαστού. Γιατί –ευτυχώς– όλο και πιό πολλές γυναίκες επιζούν. Κι έπειτα; Πώς να ξεπεράσουν μια από τις τραυματικότερες εμπειρίες για μια γυναίκα, να ξαναβρούν τη σχέση με το σώμα τους, τη σχέση με το ταίρι τους, την οικογένεια, τους φίλους; Να ξαναγίνουν υγιείς γυναίκες που χαίρονται τη ζωή, ίσως και περισσότερο από πριν; Τα πέρασα όλα αυτά. Πάνε 14 χρόνια... Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, επειδή μπόρεσα να επιζήσω και μπορώ πλέον να θεωρήσω τον καρκίνο θετική εμπειρία! Γιατί οι γυναίκες μπορούν, αρκεί να το πιστεύουν, και γιατί ίσως μπορώ να τις βοηθήσω να το πιστέψουν.