Λίγα είναι γνωστά για το πώς η Ελλάδα έφτασε στη διεθνή οικονομική βοήθεια και από εκεί στην εποπτεία και την επιτήρηση των δανειστών. Πολλές πτυχές των δραματικών πολιτικών εξελίξεων από τις εκλογές του 2009 μέχρι τις εκλογές του 2012 είναι άγνωστες. Οι συνθήκες, τα γεγονότα, τα πρόσωπα, οι διεθνείς παράγοντες και οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί, είναι στοιχεία μιας εκρηκτικής ιστορικής ύλης που πρέπει να τεθεί υπόψη του ελληνικού λαού.
Στις 2 Φεβρουαρίου το βράδυ, ο Παπανδρέου απηύθυνε διάγγελμα στους πολίτες, χωρίς προηγουμένως να έχει συνεδριάσει το υπουργικό συμβούλιο. Με ύφος που έκρυβε ένταση και σε δραματικό τόνο, ανακοίνωσε σκληρά μέτρα για να μην οδηγηθεί η χώρα στον γκρεμό, όπως υπογράμμισε.
Η αύξηση της φορολογίας ήταν σημαντική στα καύσιμα, στα ακίνητα, στα μερίσματα των μετόχων. Οι μισθοί στο δημόσιο μειώνονταν περισσότερο, συγκριτικά με τα μέτρα που περιελάμβανε το Πρόγραμμα Σταθερότητας, και οι προσλήψεις αναστέλλονταν ακόμη και στους ευαίσθητους τομείς της υγείας και της ασφάλειας. Τα όρια συνταξιοδότησης έπρεπε να αυξηθούν.
Τα μέτρα αυτά δεν ήταν τα χειρότερα. Ακολούθησαν και άλλα βαρύτερα, κάτω από τις συνεχείς πιέσεις των επιτηρητών της χώρας. Η δέσμη όμως της 2ας Φεβρουαρίου αποτέλεσε το σημείο καμπής της κυβερνητικής πολιτικής προς τη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή. Από το σημείο αυτό κάθε όριο άμυνας θα σαρώνεται προς τα πίσω.
