Κάθε μειονότητα έχει τη δική της επιθετικότητα. Προκαλεί την πλειοψηφία να τη χτυπήσει. Μισεί την πλειοψηφία – όχι χωρίς λόγο, σας εγγυώμαι γι’ αυτό. Μισεί ακόμη και τις άλλες μειονότητες, γιατί όλες οι μειονότητες βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους: η καθεμιά ισχυρίζεται ότι τα βάσανά της είναι πολύ χειρότερα από των άλλων και οι αδικίες που υφίσταται οι πιο δυσβάσταχτες.
Στο έργο αυτό της ωριμότητάς του, ο Isherwood (συγγραφέας παλιότερα του μυθιστορήματος που έδωσε τη θεατρική και κινηματογραφική επιτυχία Καμπαρέ) δείχνει τη ζωή στην πιο απτή, απροκάλυπτη και καθημερινή της όψη. Περιγράφοντας μια ημέρα από τη ζωή του ήρωά του, μιλάει γι’ αυτή την αναπόσπαστη πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης: τη μοναξιά.
Είναι η μοναξιά του Ευρωπαίου που, έχοντας διαλέξει να ζει στην Καλιφόρνια, παύει να ανήκει στον παλιό κόσμο χωρίς ωστόσο να ενδίδει στον νέο, η μοναξιά του άγρυπνου πνευματικού ανθρώπου μπρος στα εφησυχασμένα πλήθη των φοιτητών του, η μοναξιά του μεσήλικα που έχει επίγνωση πια της ανθρώπινης μοίρας. Είναι, τέλος, η μοναξιά του διαφορετικού, που έχασε το σύντροφό του στη ζωή, και ρίχνει το διεισδυτικό αυτοσαρκαστικό αλλά και ήπιο βλέμμα του στην καρδιά των πραγμάτων.
