Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Εργάστηκε ως δικηγόρος από το 1972 ώς το 1978· έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με τη λογοτεχνία και με ό,τι αμέσως ή εμμέσως σχετίζεται μ' αυτήν. Συνεργάστηκε με τα αξιολογότερα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης κατά την τελευταία τριακονταετία (Αντί, Λέξη, Δέντρο, Διαβάζω, Εντευκτήριο, Τραμ κ.α.). Άσκησε συστηματικά λογοτεχνική κριτική από περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1982 ώς το 1998 εξέδιδε και διηύθυνε το περιοδικό Γράμματα και Τέχνες και από το 2003 ώς το 2010 το περιοδικό κριτικής λογοτεχνίας και τεχνών Κ, μαζί με τον Αλέξη Ζήρα. Έχει πάρει το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (2000) και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (2000). Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το 2012 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νουβέλας-Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για το αφήγημά του «Νερό». Έργα του είναι: Ποιήματα (1966), Συλλογή (1970), Επί πυγήν καθίσαι (1972), Ιχνογραφία (1975), Το Γιοτάπατο (1977), Το οικογενειακό δέντρο (1978), Το σκοτωμένο αίμα (1982), Κάτω στον ύπνο (1986), Η γενιά του ’70 (1989), Ραμμένο στόμα (1990), Των αγίων πάντων (1992), Ποιήματα, 1972-1990 (1995), Τα άδεια γήπεδα (1994), Άννα, τώρα κοιμήσου (1995), Πατρίδα το αίμα (1996), Πήρε φως (1998), Κλεμμένη ιστορία (2000), Μονόλογοι και χειραψίες (2003), Αντί σιωπής (2003), Ποιήματα (2004), Το μαύρο κουμπί (2006), Η λύπη των άλλων (2009), Νερό (2011), Παιδικό κουρείο (2013), Κική Δημουλά. Χρονικογράφος του εφήμερου (2013).
