O Félix Guattari γεννήθηκε το 1930 στη Γαλλία. Παρακολούθησε για καιρό το σεμινάριο του Ζακ Λακάν, με τον οποίο έκανε ανάλυση, για να απομακρυνθεί στη συνέχεια, στο πλαίσιο της συνεργασίας του με τον Ζιλ Ντελέζ. Συμμετείχε στην Ομάδα εργασίας για τη θεσμική ψυχοθεραπεία και κοινωνιοθεραπεία (GTPSI) και υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Κέντρου θεσμικών σπουδών, ερευνών και κατάρτισης (CERFI) και της επιθεώρησής του Recherches, ενώ εργάστηκε σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ως ψυχαναλυτής στην κλινική La Borde, επίκεντρο της θεσμικής ψυχοθεραπείας. Αγωνιστής της άκρας αριστεράς, ενεργός στον Μάη του 1968, υποστήριξε πολλά μειονοτικά ή μειοψηφικά κινήματα, όπως το παλαιστινιακό, τον ιταλικό εργατισμό, τον επανεκδημοκρατισμό της Βραζιλίας, την ελεύθερη ραδιοφωνία (ως συντονιστής του Κέντρου πρωτοβουλίας για νέους χώρους ελευθερίας), την οικολογία και την οικοσοφία, στην προοπτική υπαρξιακών «μικροπολιτικών» και μιας νέας αντιπαραγωγιστικής αριστεράς. Πέθανε το 1992. Έργα του είναι: L‘Anti-Œdipe. Capitalisme et schizophrénie (μαζί με τον Gilles Deleuze, 1972), Psychanalyse et transversalité. Essais d’analyse institutionnelle (1974), Kafka. Pour une littérature mineure (μαζί με τον Gilles Deleuze, 1975), Rhizome (μαζί με τον Gilles Deleuze, 1976), La révolution moléculaire (1977), L’inconscient machinique. Essais de schizo-analyse (1979), Lignes de fuite. Pour un autre monde de possibles (1979), Mille Plateaux. Capitalisme et schizophrénie (μαζί με τον Gilles Deleuze, 1980), Les années d’hiver, 1980-1985 (1985), Les nouveaux espaces de liberté (μαζί με τον Toni Negri, 1985), Pratique de l’institutionnel et politique (μαζί με τους Jean Oury και François Tosquelles, 1985), 65 rêves de Franz Kafka (1985), Micropolitiques (1986), Un amour d’UIQ. Scénario pour un film qui manque (1982-87), Cartographies schizoanalytiques (1989), Les trois écologies (1989), Qu’est-ce que la philosophie? (μαζί με τον Gilles Deleuze, 1991), Qu’est-ce que l’écosophie? (1985-92), Chaosmose (1992), Ritournelles (2000), La philosophie est essentielle à l’existence humaine (2002), Écrits pour L’Anti-Œdipe (2004).
