Η Ντόλλη Νταλκά (ψευδώνυμο της Ευπραξίας Βονοφακίδου-Ζαππάλα) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Aπό το 1934 έζησε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια, όπου και σπούδασε, ενώ από το 1961 εγκαταστάθηκε στη Νότιο Αφρική. Το 1982 ίδρυσε το Ελληνικό Πνευματικό Πρακτορείο, για την επιτυχημένη λειτουργία του οποίου της απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο το 1987. Είναι μέλος της Πορτογαλικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και αντιπρόσωπος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Εκτός από πεζογράφος και ποιήτρια, ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική και τη μουσική και συμμετέχει σε εκθέσεις και σε συναυλίες κλασικής ελληνικής μουσικής. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν περιληφθεί σε παγκόσμιες ανθολογίες και σε λογοτεχνικά έντυπα. Έχει βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Κύπρο, την Ελλάδα και τη Νότιο Αφρική, καθώς και στις Δελφικές Αμφικτυονίες. Εργάστηκε ως γραμματέας του ελληνικού τμήματος της σχολής SAHETI του Γιοχάνεσμπουργκ από το 1978 έως το 2003. Έργα της είναι: Εγώ (1968), Μετά τα σαράντα (1977), Σηµειωµατάριο (1978), Ανοιχτή πορεία (1986), Άσπρη ώρα (1988), Κάτω απ’ τον ήλιο (1993), Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό (1996), Στα µαύρα χώµατα (1997), Εποχές (2000), Στη Σικελία των Ιώνων (χ.χ.), Όσο θα ζούνε άνθρωποι (2009).
