Ο Carl Dahlhaus γεννήθηκε το 1928 στο Αννόβερο. Σπούδασε μουσικολογία στα πανεπιστήμια του Γκαίτινγκεν και του Φράιμπουργκ από το 1947 ώς το 1952, και έλαβε το διδακτορικό του το 1953. Από το 1950 ώς το 1958 υπήρξε δραματολόγος στο Deutsches Theater του Γκαίτινγκεν. Το 1962 έγινε μέλος του Institut fur Musikalische Landesforschung στο πανεπιστήμιο του Κιέλου. Από το 1967 υπήρξε καθηγητής ιστορίας της μουσικής στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου. Διετέλεσε πρόεδρος της Gesellschaft für Musikforschung, διευθυντής έκδοσης των Απάντων του Ρίχαρντ Βάγκνερ, επιμελητής του Μουσικού Λεξικού του Rieman και συνεκδότης της Neue Zeitschrift für Musik και του Archiv für Musikwissenschaft. Πέθανε στο Βερολίνο το 1989. Tο πλούσιο έργο του, τον ανέδειξε σε «συνείδηση της μουσικολογίας του 20ού αιώνα». Πέθανε το 1989. Έργα του είναι: Studien zu den Messen Josquins des Prés (1953), Untersuchungen über die Entstehung der harmonischen Tonalität (1966), Musikasthetik (1967), Analyse und Werturteil (1970), Richard Wagners Musikdramen (1971), Wagners Ästhetik (1971), Wagners Konzeption des musikalischen Dramas (1971), Melodielehre (μαζί με τον Lars Ulrich Abraham, 1972), Zwischen Romantik und Moderne (1974), Studien zur Theorie und Geschichte der musikalischen Rhythmik und Metrik (μαζί με τον Ernst Apfel, 1974), Grundlagen der Musikgeschichte (1977), Die Idee der absoluten Musik (1978), Schönberg und andere. Gesammelte Aufsätze zur Neuen Musik (1978), Die Musik des 19. Jahrhunderts (1980), Musikalischer Realismus. Zur Musikgeschichte des 19. Jahrhunderts (1982), Die Musiktheorie im 18. und 19. Jahrhundert (1984), The New Grove Wagner (μαζί με τον John Deathridge, 1984), Musik, zur Sprache gebracht. Musikästhetische Texte aus drei Jahrhunderten (μαζί με τον Michael Zimmermann, 1984), Was ist Musik? (μαζί με τον Hans Heinrich Eggebrecht, 1985), Ludwig van Beethoven und seine Zeit (1987), Europäische Romantik in der Musik, 2 τόμοι (μαζί με τον Norbert Miller, 1999-2008).
