Τρεις είναι οι βασικοί επιστημονικοί χώροι, με τους οποίους διαλέγεται και στους οποίους προτίθεται να συμβάλει η μελέτη αυτή: ανθρωπολογία, κριτική θεωρία και ελληνικές σπουδές.

Η ποιητική που διατυπώνεται εδώ, άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, δεν αναφέρεται μόνο στη θεωρία της λογοτεχνίας αλλά και στην, από ανθρωπολογικής σκοπιάς, μελέτη δομών και δυναμικών τελετουργικών πράξεων. Αντιστρόφως, η ανθρωπολογική προσέγγιση αυτών των πράξεων που αναπτύσσεται εδώ μπορεί να διαλευκάνει τους τρόπους με τους οποίους συστήματα τελετουργικής σημειολογίας εγγράφονται ή αφομοιώνονται σε αισθητικούς κώδικες επικοινωνίας. Οι ελληνικές σπουδές εξετάζονται σε συνάφεια με τα άλλα δύο ερευνητικά πεδία εξίσου αμφίδρομα: έμφαση, δηλαδή, δεν δίνεται μόνον στο πώς το θεωρητικό ανθρωπολογικό και συγκριτικό μοντέλο της τελετουργικής ποιητικής που προτείνεται φωτίζει πλευρές της ελληνικής λογοτεχνίας, αλλά και στους τρόπους με τους οποίους η αρχαία, μεσαιωνική και νεότερη ελληνική λογοτεχνία μπορούν να συμβάλουν στην προβληματική και των άλλων δύο ερευνητικών πεδίων.

Αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο προκρίνεται η εμφανώς τολμηρή διιστορική και διεπιστημονική διερεύνηση της τελετουργικής ποιητικής σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ελληνικής λογοτεχνίας: αρχαϊκή ποίηση, μεσαιωνική μυθιστορία, ελληνικός μοντερνισμός. Οι επιμέρους περιπτώσεις διαφέρουν μεταξύ τους αρκετά ώστε να προσφέρουν συγκριτικό υλικό για τον έλεγχο της θεωρητικής και μεθοδολογικής δυναμικής του προτεινόμενου μοντέλου.