Όταν σκέφτομαι ήχο
να βγαίνει από μέσα μου,
σκέφτομαι
εκρήξεις συθέμελες,
φουρνέλα
και άλλα ωραία τέτοια.
Στη σκέψη να ανασύρω
τραγουδιστή φωνή
από μέσα μου,
αυτά γλυκαίνουν λίγο
και η μόνη φωνή
που θα έβγαζα
είναι η ίδια η φωνή
που έβγαλα
όταν ήρθα
στη ζωή.
Κραυγή.
Η γραφή στον τίτλο είναι από χέρι παιδιού, που τώρα έμαθε τα στοιχεία. Αυτά τα 20τόσα… Όταν γράφει έχει μια λαχτάρα και σκάνε βομβίδια χρώματος, μέσα στο κεφαλάκι του.
Έτσι
να γράφω.
Αλλά εδώ,
δεν έχει
δε θέλω.
Έχει δεν μπορώ.
