Το βιβλίο προσπαθεί να διαβλέψει αυτό που θα μπορούσε ή θα έπρεπε να υπάρχει ως αγάπη μεταξύ μας, να μας ετοιμάσει για μια σοφία της αγάπης μεταξύ μας – μια διάσταση εξίσου κρίσιμη, αν όχι περισσότερο, με εκείνη την προπάντων νοητική σοφία, που η δυτική φιλοσοφία κατά κάποιο τρόπο, μια φιλοσοφία στο θηλυκό γένος, στην οποία οι αξίες της διυποκειμενικότητας, του διαλόγου εν τη διαφορά, της προσοχής στην παρούσα ζωή, στις συγκεκριμένες και αισθητές όψεις της, θα αναγνωριστούν και θα υψωθούν στο επίπεδο μιας σοφίας. Μια φιλοσοφία που περιλαμβάνει το όλον του ανθρώπου και όχι μόνο το νοητικό μέρος του εαυτού μας, μέσω του οποίου ο άνθρωπος έχει πιστέψει ότι πέτυχε να διαφοροποιήσει τον εαυτό του από άλλα βασίλεια [...] Διαβάζοντας τον Δρόμο της αγάπης, ο αναγνώστης εισέρχεται σε μια συνύφανση ανταλλαγών: τον διάλογο που το βιβλίο προσπαθεί να στήσει ανάμεσα σε δύο υποκείμενα, τη συζήτηση που διατηρεί η συγγραφέας με τον Heiddeger, τις ανταλλαγές ανάμεσα στη συγγραφέα και τους μεταφραστές. Το να περιορίσουμε της ακρόαση του κειμένου σε ένα γραμμικό μήνυμα ή σε κωδικοποιημένους κανόνες μετάφρασης είναι λοιπόν αδύνατο. Θα ήταν καλύτερο να αφήσουμε κάποιον να ακούσει χωρίς εκ των προτέρων να είναι γνωστό πού και πώς θα οδηγηθεί ο αναγνώστης, προκειμένου να ανταποκριθεί σε αυτό που άκουσε.

LUCE IRIGARAY (Από τον Πρόλογο στην αγγλική έκδοση)