Το τελευταίο μείζον έργο που δημοσίευσε ο Μάρεϋ Μπούκτσιν –κορυφαίος στοχαστής αλλά και ακτιβιστής του αναρχισμού, του κομμουναλισμού και της κοινωνικής οικολογίας– είναι μια τετράτομη ιστορία των επαναστατικών κινημάτων που εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη και την Αμερική κατά τους νεότερους χρόνους, ιδωμένη μέσα από το πρίσμα της ελευθεριακής δυναμικής τους.
Η πρωτότυπη όσο και περιεκτική αυτή προσέγγιση φέρνει στην επιφάνεια ένα ευρύτατο φάσμα νέων ή παραγνωρισμένων υλικών σχετικά με το κοινωνικό υπόβαθρο και τη λαοκρατική προοπτική των μεγάλων επαναστάσεων. Διασώζει έτσι από την ιστορική αμνησία τα γεγονότα και τους ανθρώπους που, έστω και εφήμερα, έδωσαν σάρκα και οστά στις πιο ριζοσπαστικές ενοράσεις της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινότητας. Και υποδεικνύει με τον τρόπο του –έναν τρόπο όχι μόνο εμπνευσμένο από την πολιτική φιλοσοφία αλλά και τεκμηριωμένο εδώ από την ιστοριογραφία– την ύπαρξη μιας «επαναστατικής παράδοσης» και τη θέση που μπορεί να έχει στη συνείδηση των νεότερων γενιών.
Ο πρώτος αυτός τόμος ξεκινάει από τους πολέμους των χωρικών στο τέλος του Μεσαίωνα και προχωρεί στις μεγάλες επαναστάσεις του 17ου και 18ου αιώνα: την Αγγλική, που πυροδοτήθηκε από τους Ισοπεδωτές και τη Νέα Πρότυπη Στρατιά‧ την Αμερικανική, που οργανώθηκε γύρω από ένα τεράστιο δίκτυο επιτροπών βάσης‧ και τη Γαλλική, που ριζοσπαστικοποιήθηκε με τις συνοικιακές λαϊκές συνελεύσεις του Παρισιού και (σύμφωνα με νεότερα τεκμήρια) παραλίγο να οδηγηθεί, με την εξέγερση του Ιουνίου του 1793, στην εγκαθίδρυση ενός αυθεντικού αμεσοδημοκρατικού πολιτεύματος.
Ο τίτλος αυτού του βιβλίου, Η τρίτη επανάσταση, προέρχεται από κάτι που μπορεί να φανεί σαν μια απροσδόκητη ιστορική σύμπτωση. Το αίτημα για μια «Τρίτη επανάσταση» προβλήθηκε όντως σε δύο μεγάλες επαναστάσεις: τη Γαλλική Επανάσταση, στην τελευταία δεκαετία του 18ου αιώνα, και τη Ρωσική Επανάσταση, κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού [...] Καθώς εξέταζα τα γεγονότα αυτών των δύο περιόδων, μου φάνηκε συναρπαστικό –και κάτι παραπάνω από απλή σύμπτωση– ότι το ίδιο αυτό αίτημα, λέξη προς λέξη, τέθηκε τόσο στο Παρίσι όσο και στην Πετρούπολη προς το τέλος δύο ιστορικά κρίσιμων επαναστάσεων, που χωρίζονταν από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι δύο λαοί που πρόβαλαν το αίτημα παρουσίαζαν βαθύτατες διαφορές στις κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες τους [...] Έστρεψαν ωστόσο το ίδιο σύνθημα ενάντια σε ένα φαινομενικά επαναστατικό καθεστώς που οι ίδιοι είχαν βοηθήσει να έρθει στην εξουσία και από το οποίο ένιωθαν πια προδομένοι.
MURRAY BOOKCHIN (από την Εισαγωγή του βιβλίου)
Ο Μάρεϋ Μπούκτσιν βρίσκεται στον κολοφώνα του γραμματειακού είδους της ουτοπικής κοινωνικής κριτικής.
The Village Voice
Ένας μείζων αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος.
San Francisco Chronicle
Η μεγάλη καπιταλιστική γιορτή της δεκαετίας του 1980 φτάνει στο τέλος της. Αυτή την ταραχώδη εποχή δεν θα πρέπει να αγνοηθούν τα ερωτήματα που θέτει ο Μάρεϋ Μπούκτσιν, το ενοχλητικό αυτό κουνούπι.
The New York Times
Ο Μπούκτσιν επιχειρεί να γράψει μια Ιστορία από την πλευρά των ηττημένων, των λαϊκών μαζών, χωρίς τη δράση των οποίων καμία επανάσταση δεν θα είχε ποτέ επικρατήσει, ωστόσο, οι πόθοι τους καταπνίγηκαν μέσα στην τελική τροπή των πραγμάτων, στις νέες μορφές εξουσίας που αναδύθηκαν σε μία δραματική καμπή των γεγονότων. Και αυτή η σκοπιά εμπεριέχεται ακριβώς στον τίτλο Η τρίτη επανάσταση.
ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ, Ελευθεροτυπία
