Επίδοξος αλλά και παραιτημένος δημιουργός, ο ζωγράφος Δάμων αφήνεται ηδονικά στη φρενίτιδα του αθηναϊκού πλήθους, προτού καταφύγει στις ερημικές γωνιές της Πλάκας. Αυτή η αμφιθυμική κίνηση διασταυρώνεται με μιαν άλλη: από την κοινή καλλιτεχνική μετριότητα στη μοναχική παραφροσύνη της δημιουργίας.

Το κείμενο είναι η απόπειρα του ίδιου του πρωταγωνιστή να αφηγηθεί την οριακή εμπειρία του σ’ αυτό το φυσικό και ψυχικό τοπίο. Ποιο είναι λοιπόν το σαγηνευτικό γυναικείο πρόσωπο, που αναδημιουργώντας το ο καλλιτέχνης βρίσκει και χάνει το δικό του; Σ’ αυτή την αναζήτηση οι πραγματικοί χώροι του διαμερίσματος-ατελιέ, της έκθεσης ζωγραφικής ή του αστυνομικού τμήματος δίνουν τη θέση τους σε τόπους της μνήμης και του ονείρου, όπως το εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό αρχοντικό ή ο ναός της Σάντα Μαρία Νοβέλα, ενώ οι μυθικές μορφές του χορευτή Μπαγύ Ζελέν και του πλοηγού Ερρίκου Σέυμουρ αποκτούν στο νου του καλλιτέχνη περισσότερη οντότητα από τ’ αγαπημένα πρόσωπα του καθημερινού του περίγυρου. Οι πίνακες που δημιουργεί σε μια παρατεταμένη κρίση έμπνευσης ανακαλούν μια απωθημένη στιγμή από την πρόσφατη ιστορία της πόλης, και η αγορά τους από τον τραγικό Ιταλό δίνει το κλειδί του μυστηρίου που η αστυνομία βιάζεται να κλείσει. Όμως το άλλο μυστήριο, του πνεύματος που ταλαντεύεται ανάμεσα στον τρόμο και την έκσταση, της ψυχής που οδεύει προς τη λύτρωση ή την κόλαση, θα παραμείνει ανοιχτό και οι σημειώσεις του αφηγητή ακατάληκτες.