Το νέο «πως ο νεκρός Σωτήρης είχε μια βαρβάτη στύση την ώρα που τον άλλαζαν» διαδόθηκε σαν αστραπή στο χωριό. Η ατμόσφαιρα της Μ. Παρασκευής, η θλίψη και η κατήφεια για το θάνατο του Σωτήρη, άρχισε να μεταβάλλεται σταδιακά σε εκρηκτική πειρακτική διάθεση και σε εκδηλώσεις χαράς, αφού όλοι νόμιζαν πως ο Σωτήρης δεν πέθανε τελικά και ότι είχε γίνει λάθος διάγνωση του γιατρού. Άλλωστε τι άλλη απόδειξη ήθελαν από τη στύση του, που τώρα πια ήταν, μεταφορικά τουλάχιστον, γενική…
Αρρενωπός συλλογισμός. Τρυφερά πλασμένα ανδρικά πρόσωπα…
Ο Σωτήρης, ο πατέρας της Ναταλίας, ο κρατούμενος στρατιώτης, ο Μανώλης, ο Χάρης, ο χειρουργημένος άνδρας που θα μπορούσε να μην έχει όνομα για να είναι όλοι οι άνδρες μαζί, είναι οι χορογράφοι της ανδρικής περπατησιάς, οι διευθυντές ορχήστρας των «ανδρικών συναισθημάτων».
Οι παρουσίες της Σοφίας, της Ναταλίας, της Αντιγόνης, της Ναυσικάς, της Νίκης, υπογραμμίζουν με εναργή και διάφανο τρόπο το εύρος και τη λειτουργία αυτών των συναισθημάτων. Πρόσωπα που η ζωή τους χαρίζεται με το πιο πολύτιμο δώρο της, την αξιοπρέπεια. Τους δίνεται σε μια παράδοση σπαρακτικά απλή, γι’ αυτό και σπάνια. Ο έρωτας παραμονεύει παντού… αυτός κάνει σημαντικό το θάνατο όσο και τη ζωή τους.
Η στέρεη και κοφτή γραφή, ο ποιητικά αποσταγμένος λόγος, γίνονται εργαλεία διείσδυσης στον ανθρώπινο ψυχισμό. Σαν αόρατος άλλος, ο συγγραφέας διαπερνά τους τοίχους και αποτυπώνει σε εναλλασσόμενες εικόνες τα γεγονότα. Πλοκή κινηματογραφική, με μια κάμερα-αχόρταγο μάτι να ακολουθεί τα διαδραματιζόμενα, σαν να είναι τα τελευταία πλάνα ζωής που θα δει.
Και στο τέλος, ως επίμετρο δροσιάς, ένα χρωματιστό κορίτσι, τρυφερή αντίστιξη στις αρσενικές φιγούρες που προηγήθηκαν.
