Επιχειρώντας την εμβάθυνση και τη βελτίωση της αντίληψής μας για τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα, το βιβλίο κάνει μία συναρπαστική περιδιάβαση του κόσμου, του χτεσινού, του σημερινού και αυτού που έρχεται, με όχημα τις κατασκευές.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα κι ακόμα μεγαλύτερη ένταση, με ριζικές ασυνέχειες και με πολλές απροσδόκητες ανατροπές. Η σύγχυση αναφορικά με τις επιπτώσεις αυτών των μεταβολών στις ζωές μας, περισσεύει. Όταν φθάσει στο σπίτι η Κοκκινοσκουφίτσα θα βρει την καλή γιαγιά νατην περιμένει ή τον κακό λύκο που θέλει να τη φάει; Τελικά, ποιες από αυτέςτις μεταβολές συνιστούν απειλές, και ποιες ευκαιρίες;
Στον σύγχρονο θαυμαστό κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, η χειροπιαστή υλικότητα των κτιρίων συνιστά ένα πολύ ιδιαίτερο και θετικό, σχεδόν εναλλακτικό χαρακτηριστικό, στην επιχειρούμενη προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας. «Οι πέτρες έχουν φωνή και μιλάνε!» έγραφε ο Διονύσιος Σολωμός και φρόντιζε να μας υπενθυμίζει ο Άρης Κωνσταντινίδης.
Ο Γιώργος Χατζηστεργίου είναι πολιτικός μηχανικός. Το βιβλίο του Η γη τρέμει! Ανθρωποι και κατασκευές σε έναν κόσμο που αλλάζει έχει σχέση με το χτισμένο περιβάλλον. Εχει σχέση όμως και με το γκρεμισμένο ή το κατεδαφισμένο περιβάλλον, όπως ίσως μας αφήνει να καταλάβουμε ο τίτλος του. Και από την άποψη αυτή είναι ένα βιβλίο πολύ επίκαιρο, αφού λειτουργεί ως μεταφορά ή ως αλληγορία για την Ελλάδα που τρέμει ή για την Ελλάδα που βρίσκεται κιόλας σε ένα περιβάλλον καταστροφής. Το μεταπολεμικό ελληνικό θαύμα (αν είναι συμβατές αυτές οι δύο λέξεις) στηρίχτηκε στην περίφημη αντιπαροχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σε αυτό το περίφημο «χτίστε, χτίστε, χτίστε» που μπορεί να έδωσε ικανοποιητική στέγη –με όλες τις ανέσεις των διαμερισμάτων– στους κακοστεγασμένους Έλληνες των αστικών κέντρων, αλλά ουσιαστικά κατέστρεψε τις πόλεις και δημιούργησε τις μικροαστικές μάζες των μικροϊδιοκτητών της αντιπαροχής. Η πολυκατοικία είναι η θριαμβεύουσα κατασκευαστική μορφή στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, που ισοπέδωσε οτιδήποτε άλλο – κτίσμα, περιβάλλον, οικιστικό σύνολο. Και οι ελπίδες που δημιούργησε το 2004 για κάτι διαφορετικό εξανεμίστηκαν γρήγορα...
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ, Το Βήμα
