Η σύνθεση αναρχισμού και οικολογίας που πραγματοποίησε ο Μπούκτσιν αποτέλεσε αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως το πρόταγμα της κοινωνικής οικολογίας. Έχοντας υπολογίσιμη επιρροή στην τότε «Νέα Αριστερά», συμμετέχοντας στο κίνημα της αντικουλτούρας, στις κινητοποιήσεις κατά της πυρηνικής ενέργειας, στις πορείες κατά του πολέμου του Βιετνάμ και σε αυτές υπέρ των πολιτικών ελευθεριών, ο Μπούκτσιν δεν έπαψε να «προπαγανδίζει» τη σύνθεση αναρχισμού και οικολογίας (ως συγγραφέας, ομιλητής, πανεπιστημιακός δάσκαλος και ακτιβιστής).

Από τη δεκαετία του 1970 και ύστερα, φάνηκε ξεκάθαρα πως ο Μάρεϋ Μπούκτσιν είναι θεωρητικός μεγάλης κλάσης. Είναι ελάχιστοι οι επαναστάτες στοχαστές οι οποίοι τόλμησαν να εκκινήσουν την πραγμάτευση ενός έργου τόσο μεγαλεπήβολου και πολυδιάστατου, που εκτείνεται στα πεδία της φιλοσοφίας, της ανθρωπολογίας, της ιστορίας και της πολιτικής. Παρά το γεγονός ότι τάχθηκε στο πλευρό της αναρχικής παράδοσης σχετικά νωρίς, ο Μπούκτσιν ουδέποτε υπήρξε δογματικός: εξαρχής ασκούσε κριτική σε όσα τμήματα της παράδοσης αυτής θεωρούσε προβληματικά, ενώ την ίδια στιγμή δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί μαρξιστικά στοιχεία στην ανάλυσή του.

Εκεί που οι περισσότεροι αναρχικοί (αντιστρέφοντας τον Κρέοντα) εξέλαβαν την αναρχία ως πανάκεια, η επίκληση και μόνο της οποίας αρκεί για να τιθασευτεί το ακανθώδες πρόβλημα της επίτευξης μιας ελευθεριακής κοινωνίας, ο Μπούκτσιν επέμεινε πως για κάτι τέτοιο απαιτείται η διαμόρφωση σοβαρής ριζοσπαστικής σκέψης (καθώς και ενός μαζικού κινήματος) που θα υποστηρίζει την οργάνωση σε ελευθεριακή βάση, μέσω μη ιεραρχικών (αμεσοδημοκρατικών) θεσμών.

Το πρόταγμα του κομμουναλισμού συνοδεύεται από το κείμενο Αναρχισμός και εξουσία στην ισπανική επανάσταση.