Και προέβαινε Εκείνη πάντα, την κεφαλή μέσα στην άσπρη δόξα της ομπρέλας της, και ήταν σαν να ’χε βλαστήσει από το χώμα και σάμπως ν’ άνοιγε η τοποθεσία στα βηματά της κι όλο το μέρος να βαθούλωνε και τα δέντρα ν’ άπλωναν την κόμη τους και να στρογγύλευαν τις χλωρές πλεξούδες τους για να την αγκαλιάσουν.
Το βιβλίο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ υπερβαίνει κατά πολύ τα δεδομένα ενός απλού ημερολογίου. Είναι μια «λυρική μυθιστορηματική βιογραφία», όπου ο συγγραφέας, παρασυρμάνος από θαυμασμό και καταπιεσμένο ερωτισμό προς το πρόσωπο της βιογραφούμενης, βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εκδηλώσει την υπερβολική ευαισθησία του, αδιαφορώντας για το αν τα όσα εξομολογείται ή περιγράφει ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Η Ελισάβετ περιγράφεται σαν ένα πλάσμα σκοτεινό και φωτεινό μαζί. Παρασυρμένο από απροσδιόριστες και ανεξήγητες δυνάμεις αυτού του κόσμου και ενός άλλου, που μόνο οι καλλιεργημένοι νόες μπορούν να συλλάβουν μηνύματα και σημάδια της ύπαρξής του. Είναι ευεπίφορη στα φανερά και στα κρυφά‧ στα μόνιμα και στα αστραπιαία φανερώματα της ομορφιάς‧ η ψυχή της είναι γεμάτη αρρωστημένο ρομαντισμό, ωραιοπάθεια και μελαγχολία, που δύσκολα μπορεί να συμβιβαστεί με τα όσα πεζά και ανόητα την περιβάλλουν και την κάνουν να ασφυκτιά.
