Τα πρόσωπα των καινούργιων βιβλίων και μυθιστορημάτων είναι τόσο κοντά στον αναγνώστη που θα νιώσει τη ζεστασιά του σώματος να ξεχύνεται από μέσα τους, θα τους αγκαλιάσει και θα τους κάνει, σε όλες τις περιστάσεις της ζωής του, συντρόφους, φίλους και συμβούλους του. Και καθώς αυτή η αλληλοσυμπάθεια συνεχίζεται, η ίδια η ιστορία χάνει έδαφος και βάρος, και στο τέλος εξατμίζεται, σαν το άρωμα ενός ευγενούς κρασιού που το μπουκάλι του έμεινε χωρίς φελλό.
Στις Τελευταίες ιστορίες της, η Κάρεν Μπλίξεν μάς οδηγεί με το σταθερό χέρι του δεξιοτέχνη από χώρα σε χώρα, από τον ένα αιώνα στον άλλο, από την κωμωδία στην τραγωδία, από την πραγματικότητα στους κήπους της φαντασίας. Οι δώδεκα περίτεχνες, αισθαντικές και μυστηριώδεις ιστορίες της συλλογής έχουν γραφεί στη δύση της ζωής της κι αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, τη λογοτεχνική διαθήκη μιας από τις πιο προικισμένες και ιδιότυπες συγγραφείς του αιώνα μας.
Στους χαρακτήρες της, μορφές πληθωρικές και ιδιοσυγκρασίες ηρώων που προσγειώνονται παταγωδώς στην πραγματικότητα, αποτυπώνεται η λεπτότητα και η σοφή ειρωνία του ύφους της. Οι Τελευταίες ιστορίες, έργο της ωριμότητας της συγγραφέως, επαληθεύουν τα ίδια της τα λόγια, όπως τα διαβάζουμε στην πρώτη από τις ιστορίες της συλλογής: η θεϊκή τέχνη είναι η ιστορία, η αφήγηση.
