Έχει υποστηριχθεί ότι η διπλωματία, όπως και η ειρήνη, δεν είναι παρά μορφές πολέμου με διαφορετικά μέσα. Σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για τη νομισματική ή πολιτική σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη και τις ήπιες τεχνολογίες εξουσίας που προωθεί η Κομισιόν σε συνεργασία με τον ΟΗΕ για να υποβάλουν στα κράτη-μέλη τους κοινές οικονομικές και πολιτισμικές υποδομές.

Στο βιβλίο αυτό μελετώνται οι προσφορές αίματος μεταξύ ελλήνων και τούρκων πολιτών στους καταστροφικούς σεισμούς του 1999 και εν καιρώ «ελληνοτουρκικής φιλίας»∙ οι πρόσωπο-με-πρόσωπο και οι εικονικές-ηλεκτρονικές αδελφοποιήσεις ελληνικών δήμων και σχολείων με αντίστοιχους φορείς άλλων κρατών∙ το διεθνές εκπαιδευτικό παιχνίδι ρόλων «Μοντέλο Ηνωμένων Εθνών» μεταξύ ελλήνων και ξένων μαθητών. Παρότι ετερογενείς, αυτές οι διεθνικές πρακτικές εντάσσονται στην ήπια διπλωματία της ΕΕ και του ΟΗΕ, που στοχεύει στην υλοποίηση διαπολιτισμικών συνεργασιών παγκοσμίως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ιθύνοντες γραφειοκράτες υιοθετούν τη ρητορική της αδελφοσύνης ως πρότυπο της διεθνούς κοινότητας και προωθούν συναινετικές ειρηνιστικές πρακτικές με γιορτινό και συγκινησιακό χαρακτήρα.

Το ανθρωπολογικό ερώτημα που διαπερνά τη μελέτη είναι: Πώς αποκρίνονται οι έλληνες/ίδες πολίτες στις εξουσιαστικές δομές στις οποίες τους εμπλέκει ο ειρηνιστικός λόγος της διεθνούς ήπιας διπλωματίας και γραφειοκρατίας; Ή αλλιώς, πώς ερμηνεύουν και επιτελούν την «ήπια δύναμη» που υφέρπει σε θεσμικές διευθετήσεις και μορφές γνώσης οι οποίες φέρουν τη σαρωτική ποιότητα του παγκόσμιου;