Τρία μικρά θεατρικά έργα του μεγαλύτερου Ρώσου ποιητή και πατέρα της σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας.
Στα έργα αυτά, που, αν και θεατρικά, είναι αξεχώριστα από την ποιητική του δημιουργία, ο Πούσκιν φθάνει στον ανώτατο βαθμό συμπύκνωσης της πλοκής. Σημασία έχει μόνο η κορύφωση. Εισαγωγική σκηνή δεν υπάρχει‧ βρίσκεται εκτός έργου, πριν ακόμα κι από την αρχή της δράσης: όταν ο ήρωας εμφανίζεται στο προσκήνιο, είναι ήδη έτοιμος να πάρει την κρίσιμη καταλυτική του απόφαση‧ «συλλαμβάνεται» τη στιγμή της πτώσης ή της ανάτασης.
Οι μικρές Τραγωδίες δίκαια θεωρούνται από τα πιο πρωτότυπα, τα πιο χαρακτηριστικά και τα πιο τέλεια έργα του ποιητή. Σ'αυτά ο Πούσκιν πετυχαίνει τον ύψιστο βαθμό συμπύκνωσης. Με εξαίρεση τον Πέτρινο Καλεσμένο, τα έργα αυτά δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν θεατρικά. Μοιάζουν περισσότερο με ανεξάρτητες κορυφώσεις, δραματικές εστιάσεις τόσο φορτισμένες με σημασία, ώστε η περαιτέρω επεξεργασία να φαντάζει περιττή.
ΝΤ.Σ. ΜΙΡΚΙ, Ιστορία της ρώσικης λογοτεχνίας
