Υπερευαίσθητα πλέον στα αλλεπάλληλα οικολογικά «ατυχήματα», τα μαζικά μέσα κινητοποιούν τη διεθνή κοινή γνώμη. Ωστόσο οι οικολογικές διαταραχές του περιβάλλοντος δεν είναι παρά η ορατή πλευρά μιας βαθύτερης και πιο σημαντικής καταστροφής, που σχετίζεται με τους τρόπους ύπαρξης και κοινής ζωής, πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη. Η περιβαλλοντική οικολογία θα έπρεπε να εννοηθεί σε αδιάσπαστη ενότητα με την κοινωνική και τη νοητική οικολογία. Μια τέτοια οικοσοφία ηθικο-πολιτικού χαρακτήρα μπορεί να προωθήσει καινοτόμες πρακτικές και να ανασυνθέσει ατομικές και συλλογικές υποκειμενικότητες μέσα στα νέα τεχνικο-επιστημονικά πλαίσια και τις γεωπολιτικές συντεταγμένες του σύγχρονου κόσμου.