Η μακρόχρονη ενετική κυριαρχία και η σχετικά καθυστερημένη ένταξη των Ιονίων νησιών στο ελληνικό κράτος άφησαν στην Κέρκυρα εμφανή σημάδια στην αρχιτεκτονική, τη μουσική, τις θρησκευτικές παραδόσεις. Βρισκόμαστε εδώ σε μια άλλη Ελλάδα, που παρέμεινε εκτός του Οθωμανικού χώρου και ανέπτυξε ιδιαίτερους κοινωνικούς θεσμούς και νοοτροπίες, διαφορετικά απ’ ό,τι η «βαλκανική» χώρα.

Στη μελέτη αυτή –που υπήρξε η πρώτη ελληνική μονογραφία με συγγραφέα γηγενή ανθρωπολόγο– η ιδιαιτερότητα του νησιού αναλύεται μέσα από την εθνογραφική έρευνα μιας αγροτικής κοινότητας, με τα εργαλεία της ιστορικής ανθρωπολογίας. Μέσα από το συνδυασμό επιτόπιας παρατήρησης και μελέτης των αρχείων, διερευνώνται οι τρόποι με τους οποίους οι παραδοσιακές μορφές οργάνωσης της συγγένειας και της αγροτικής οικονομίας βρίσκονται σε συνεχή και δυναμικό διάλογο με τους θεσμούς της ευρύτερης κοινωνίας.