«Θεώνη Κομνηνού…» Το είπε πολλές φορές το καινούργιο της όνομα, σαν να ’θελε να το πιστέψει όσο πιο γρήγορα και πιο συνειδητά μπορούσε. Κι ήρθαν τότε εικόνες περασμένες που θάμπωσαν το γυαλί του καθρέφτη. Εικόνες απ’ το παλιό αγριμάκι του ποταμού, με τα κουρελιασμένα αποφόρια και τ’ άλουστα μαλλιά, απ’ το φουστανάκι της Αλέκας της πόρνης, κι απ’ την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στη γιορτή του σχολείου, εκείνα τα Χριστούγεννα. Εκεί, το γυαλί του καθρέφτη καθάρισε μεμιάς, φώτισε παράξενα. Η παλιά Φωτούλα πάει, χάθηκε απ’ τα μάτια της. Χάθηκε στη γειτονιά του ποταμού, στην καμαρούλα της μπαμπω-Ειλένκως, στο μπουλούκι του Βαλεντίνου, στην αυλή της αγάπης, ανάμεσα στ’ ανθισμένα γεράνια της Σμαράγδας. Και κείνη ορκίστηκε να μην τη νοσταλγήσει ποτέ. Να την ξεχάσει, να την ξεγράψει απάνθρωπα απ’ τη ζωή της, μαζί με τόσα άλλα. Χαμογέλασε…
Δεκαετίες ’50-’70: Πώς ξεφεύγει κανείς από τη μαύρη μοίρα του, όταν μάλιστα πρόκειται για ένα παιδί «πίτσκιο», φυλακισμένο στη φτωχή και μίζερη γειτονιά του ποταμού; Το μπουλούκι των θεατρίνων θ’ ανοίξει το δρόμο στη μικρή Φωτούλα, που θα εκμεταλλευτεί ανθρώπους και περιστάσεις για να πετύχει στη μεγάλη σκηνή του θεάτρου και της ζωής. Όμως το παρελθόν, που τόσο πεισματικά απαρνιέται, θα κάνει αποκαλυπτικά την εμφάνισή του…
Τόσο η ρεαλιστική αφήγηση όσο και οι ζωντανοί διάλογοι, δοσμένοι σε τοπικό ιδίωμα, μας μεταφέρουν στη σκληρά βιωμένη πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας: αυτή που η ηρωίδα διασχίζει τυλιγμένη στους εφιάλτες μιας ασφυκτικής επαρχιακής ζωής και στα όνειρα της πρωτευουσιάνικης επιτυχίας, ακολουθώντας τα κρυφά μονοπάτια της φυγής και της μοιραίας επιστροφής.
