Αποφάσισα να τα γράψω όλα, έτσι όπως τα είδα και τα έζησα, κι έτσι όπως τα έμαθα από τον Ντιέγκο. Δεν κρατάω κακία σε κανένα. Σ’ ένα τόπο όπου ο λαός του βολοδέρνει ακυβέρνητος, φορτωμένος σ’ ένα καράβι που δεν το επέλεξε ο ίδιος, με ρότα που αλλάζει συνέχεια μεσοπέλαγα, δεν μπορείς να μέμφεσαι κανέναν. Μόνο να τους λυπάσαι.
Εκεί που η Ιβηρική ακουμπά στην Αφρική, στο πιο νοτιοδυτικό άκρο της Μεσογείου, γεννιέται σήμερα ένα νησί, η Άκρα Λεύκα. Κι εκεί, στην πιο όμορφη πόλη του νησιού, θα αποθέσουμε τις αποσκευές μας γυρνώντας λίγο πίσω στο χρόνο, στη δεκαετία του ’60. Την πόλη την ονομάσαμε Ζόρα. Θα μπορούσαμε όμως να της δώσουμε οποιοδήποτε όνομα. Όπως κι αν την ονομάζαμε, τα γεγονότα δεν θα άλλαζαν. Ίδια ή διαφορετικά, συνταρακτικά ή ασήμαντα, τραγικά ή ευχάριστα, τα γεγονότα θα συνέβαιναν παντού. Εκείνο όμως που μένει είναι το χρώμα που θα πάρει τελικά η πόλη. Κι αυτό εξαρτάται απ’ το ρόλο που παίζουν οι άνθρωποι, είτε είναι πρωταγωνιστές είτε κομπάρσοι.
