Ο τίτλος του έργου (The Collection) είναι μια μεταφορά με ποικίλα νοήματα. Αναφέρεται στην εμπορική έκθεση του Λητζ όπου διάφοροι σχεδιαστές μόδας παρουσιάζουν τις νέες δημιουργίες τους, την «κολεξιόν» τους, και είναι το μέρος όπου γνωρίστηκαν η Στέλλα και ο Μπιλ, και είτε πέρασαν είτε δεν πέρασαν μαζί το βράδυ. Ο τίτλος, ωστόσο, αναφέρεται εξίσου και στη «συλλογή» από ψέματα, αλήθειες, πεποιθήσεις και απόψεις που αποκαλύπτονται στο έργο.

Το έργο είναι σαν μουσική δωματίου για κουαρτέτο εγχόρδων. Σε μια σειρά από σύντομες σκηνές που εκτελούνται από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, εισάγονται ορισμένα θέματα, τα οποία στη συνέχεια διανθίζονται με νέα στοιχεία, συνδυάζονται αρμονικά μεταξύ τους ή αναιρούνται, μέχρι που το έργο κλείνει χωρίς να έχει δοθεί απάντηση στο βασικό δραματικό ερώτημα: κοιμήθηκαν μαζί η Στέλλα και ο Μπιλ; Κι ενώ αναζητούμε από κοινού με τους χαρακτήρες μια απάντηση, βιώνουμε σκηνές ετεροφυλικού πόθου, λανθάνουσας ή φανερής ομοφυλοφιλικής έλξης, εξαπάτησης και προδοσίας, ιδιοκτησίας και εξουσίας. Όλες μαζί αυτές οι σκηνές μάς προσφέρουν μια «συλλογή» από εικόνες που σφυρηλατούν ένα μωσαϊκό ζωής αποκαρδιωτικά αληθινό.