Με όπλο την υπονομευτική ειρωνία ο ποιητής συστηματικά τορπιλίζει τους πυλώνες της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας, κρίνοντας κοινωνικά έθιμα, ιδέες και πρακτικές, αμφιβάλλοντας για τις κατεστημένες αξίες και πεποιθήσεις, αμφισβητώντας τις δογματικές ιδέες και τα στερεότυπα συμπεριφοράς του ηθικού βίου της εποχής του. Με όπλο τη δηκτική ειρωνία, εριστικά, ανατρέπει, αυθαίρετα διασκευάζει και διασκεδάζει εκλογικεύοντας τις παραδεδομένες αρχές των μύθων, αντιδρά στις κατεστημένες νόρμες της τραγωδίας, εξωθεί στα όριά της την κλασική φόρμα της και συγκρούεται με την ίδια του την τέχνη και με την τραγική παράδοση της οποίας αποτελεί μέλος.