Όλα άρχισαν στην αίθουσα αναμονής κάποιου αεροδρομίου. Ήξερε ότι θα ’ταν αυτός. Το τέλειο θύμα. Ο εκ των προτέρων ένοχος. Δεν χρειάστηκε παρά να του μιλήσει. Και να περιμένει να πέσει στην παγίδα. Όλα τέλειωσαν στην αίθουσα αναμονής κάποιου αεροδρομίου. Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Aυτό το μυθιστόρημα, ιδανικό για την αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου, διαβάζεται μονορούφι. Όχι μόνο επειδή αποτελείται από έναν και μοναδικό διάλογο, με το χαρακτηριστικό ύφος της Nοτόμπ, αλλά κι επειδή βαίνει με ιλιγγιώδη ρυθμό προς ένα τέλος, που σιγά-σιγά υποψιαζόμαστε σ’ όλη του τη φρίκη.

Aλλο ένα δείγμα της ολοκληρωμένης τέχνης της Aμελί Nοτόμπ, που εκδηλώνεται καθώς προσεγγίζει τα πιο επικίνδυνα θέματα, μ’ ένα παιγνιώδες ύφος, ταυτόχρονα σαρκαστικό και συμπονετικό, που ανήκει μόνο σ’ εκείνη. Μια αμφιταλάντευση ανάμεσα στη φρίκη και τη μαγεία, το γελοίο και το σοβαρό, πάντα στο μέτρο μιας κουλτούρας για την οποία το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι πως αξίζει να γελάμε με τις αυταπάτες μας πριν χρειαστεί να κλάψουμε γι’ αυτές.